Χτύπαγ’ η μπουρού κάθε πρωί …
Το ελαιοτριβείο δεν δούλευε όλο τον χρόνο. Το άλεσμα της ελιάς γινόταν από Νοέμβριο μέχρι Απρίλιο, Μάιο το αργότερο τις μαξουλουχρουνιές, τις χρονιές με καλή σοδειά. Σε ορισμένα ελαιοτριβεία, προκειμένου να υπάρχει δουλειά όλο τον χρόνο, οι ιδιοκτήτες διέθεταν μέρος των εγκαταστάσεων σε άλλες χρήσεις, όπως παρασκευή σαπουνιού ή άλεση δημητριακών. Στο Ελαιοτριβείο Βρανά φαίνεται ότι παρασκευαζόταν μόνο μικρή ποσότητα σαπουνιού στο τέλος της εποχής της ελαιοπαραγωγής. Όσο ήσυχο ήταν το λιοτρίβι τους μήνες της αναγκαστικής αργίας, τόσο βουερό γινόταν τους μήνες της δουλειάς. Πριν ακόμα χαράξει η μέρα κι έως αργά το απόγευμα, μηχανές και άνθρωποι δούλευαν εντατικά και ένα πλήθος κόσμου πηγαινοερχόταν στο εργοστάσιο. Το προσωπικό αποτελούσαν ο θερμαστής για το καζάνι, ο μηχανικός στο μηχανοστάσιο, οι πετράδες στους ελαιόμυλους, από δύο μπασκιτζήδες –ένας μάστορας και ο βοηθός του, το τσιράκι– σε κάθε πιεστήριο, ένας εργάτης στις αντλίες και δύο στα λαβάλ, ο ζυγιστής (ή μετριτζής) για το ζύγισμα του λαδιού, οι χαμάληδες που μετέφεραν τις ελιές και το λάδι, ο φύλακας, που δούλευε όλο τον χρόνο...
Read More
